Liner note “Snart skal jeg våkne”
Inni
Enkelte dagar kjenner eg på ei lengt etter noko enkelt. At ein melodi kan klinga, og eg berre lytta. Ikkje musikk som anstrengjer seg, ikkje virtuost, berre ein enkel song. Desse dagane blir det fleire av når vinteren kjem. Dagane flyt over i kvarandre. Mørketid. Da vil eg gjerne høyre Satie sitt piano, eller Jan Johansson og Georg Riedel improvisere over svenske folketonar. Når eg er i den sinnsstemninga blir eg dratt imot det enkle. Eg vil berre sitte for meg sjølv og lytta.
Kanskje Vegard har det på same vis?
Det skulle ta tid før eg og Vegard fant saman til eit felles prosjekt. Så mykje anna kom i vegen. Når skulle vi få arbeide med vår eigen musikk i lag? Det låg i korta allereie da vi møttes på folkehøgskule i 2004. Men dagane gjekk, tida renn, vår historie ville det slik at det aldri blei noko av, før no, endeleg.
Vi starta å reise fram og tilbake mellom Valderøya og Oslo hausten 2019. Skriving, reising, musisering, tenniskampar, filmar og ein pandemi seinare, står vi igjen med albumet «Snart skal jeg våkne».
Vi var ein gjeng venner som drog i studio om våren. Eg, Vegard, Jonas, Martin og Morgan. «Snart skal jeg våkne» er åtte melodiar som forsøker å snakke om dei store tinga på ein enkel måte. Historier om dagane, nettene, draumane og menneska.
Dag-Filip Roaldsnes, Valderøy 2024
Liner note “Resonans”
I 2012 debuterte eg på Norcd med albumet Først. Det var musikk farga av åra mine som student på Norges musikkhøgskule. I katalogen til Norcd var det plass til meg. Her skulle musikken min få bu. Så kom I eit landskap i 2016. Eg og familien min hadde då flytta heim til Valderøya, og eg sat i barndomsheimen og skreiv ny musikk. Det var vinter, snøen hadde akkurat kome, og eg tenkte på Paul Bley som var gått ut av tida. Alt dette samla seg i nokre klangar som vart opningslåta på det albumet. Og no, denne hausten, kjem Resonans. Vi er i 2020. Det er ein frekvens på fire år mellom kvar utgjeving. Eg er ferdig med min trilogi.
Arbeidet med Resonans starta, på mange måtar, då eg møtte pianisten/komponisten Misha Alperin på NMH. På vår første pianotime snakka han om å finne si eiga stemme. At eg skulle lage komposisjonar og improvisasjonar med det som formål. Den første leksa var: å komponere tre låtar med titlane My first dance, My last dance, og Lullabye. Mine første skisser var heller svake. Men på dette albumet, som du no held i handa, har eg kome attende til Misha og hans oppgåve. Eg har komponert ein voggesong til jentene mine.
Då eg komponerte musikken til Resonans skreiv eg dagbok:
"På dette albumet prøver eg å lydfeste det som skaper resonans i meg som menneske. Slik ein forfattar skriv dagbøker, har eg halde på med opptak av enkle skisser og improvisasjonar frå dag til dag. Eg har forsøkt å uttrykke stemningar, observasjonar og refleksjonar gjennom musikk. Aldri før har musikken min vore så sjølvbiografisk som no".
I prosessen med å skrive musikken til mitt nye album vart eg meir om meir oppteken av omgrepet resonans. Eg las tekstar av sosiologen Hartmut Rosa der han snakka om korleis musikken og kunsten skaper gjenklang i oss. På same tid lytta eg stadig meir til Paul Motian og hans album Lost in a dream, med alle desse overjordiske melodiane som greip tak i meg. Dette gav retning til meg der eg satt på Valderøya ute i distriktet, med utsyn over hav og båtar, og komponerte. Og da eg begynte å skrive musikken trengde desse nye melodiane seg fram, melodiar som reflektert glede og melankoli. På eit tidspunkt streifa tanken meg; eg har kome heim til melodiane.
Musikk har den eigenskapen at den skaper gjengklang i lyttaren. Den kan vekke minner, indre bilete, kjensler eller få oss til å danse. Vi kan gi oss hen til musikken og alt det den vekker i oss. Det er mitt ønske, der eg er no.
Takk til Karl Seglem og Norcd, for inspirasjon og det utrøttelige arbeidet for musikken og kunsten
Takk til Tore T. Sandbakken, Hanna Paulsberg, Morten Barrikmo, Ingvild Nesdal Sandes, Magnhild Torvanger og Kim-Erik Pedersen. De løfta musikken og gav den liv.
Takk, Misha Alperin. Du gav den første impulsen.
Dag-Filip Roaldsnes, Valderøya, 2020